Edebiyat

Dizi Yazı -1   Selim İleri Skandalı

PAZAR OLA ROMANCILAR…

Son büyük eleştirmen de gidince ortalık tamamen piyasacılara kaldı. Edebiyata kefen biçen “liberal” şebeke ağırlıklı olarak “solculardan” oluşmakla birlikte, AKP’ye çalışıyor, sağcılarla, dincilerle mükemmel işleyen bir ortaklık sergiliyor.

Bunların belgelerini defalarca ortaya koyduk. Şimdi konumuz o değil.

Geçenlerde Hürriyet Pazar eki 100 kişiden oluşan bir jüri kurmuş, Türkiye’nin gelmiş geçmiş en iyi 100 romanını seçmiş!!! Bir pazarlama stratejisi olarak böyle hilelere sık sık başvurulur. Ama bunu sadece pazarlama stratejisi olarak görmek tam bir saflıktır. Bu aynı zamanda ülkeyi daha da gericileştirmek, faşistleştirmek için işleyen programın bir parçasıdır. Her şeye rağmen direniş devam ediyor. Tüm çabalara karşın muhalefette az buçuk akıl kalmış. “Onu da nasıl yok ederiz?” Böyle işler, o planın parçasıdır.

Daha fenası şebekenin tam içinde yer almayan bazı “sol” yayınlar da plana adeta gönüllü olarak dahil oluyorlar. Örneğin daha önce Elif Şafak’ı geniş biçimde yağlayıp, parlatan Aydınlık Kitap Eki, şimdi de Selim İleri’yi kapak yaptı.

Edebiyatı bir leş haline gelmiş Zaman yazarı Selim İleri’nin Aydınlık’taki PİAR’ı, onun iki romanını gelmiş geçmiş ilk 100’e sokan Hürriyet PİAR’ı ile ortaktır. Ama dedik ya bu sadece bir pazarlama taktiği değildir. Bundan çok öte bir şeydir.

Hürriyet’in 100 en iyi romanındaki skandalı ve bu skandalı kotaran o 100 kişiyi daha sonra belki ayrıntılı inceleriz. Anlaşılan o ki seçilen romancılar birbirlerine ve kendilerine oy vermişler, kendilerini seçmişler. Kuşkusuz işin başında AKP ile ortak olarak tüm sözde sol şebekeyi yöneten Doğan Hızlan vardır.

Fakat Aydınlık’ın Selim İleri skandalı, skandallar yarışmasında ilk üçe girmeyi şimdiden hak ediyor. Kendisi gibi düşünmeyen herkesi Fetöcü ilan eden, yaşamın eksenini Fetöcülük ve Fetöcü olmamak gibi gösteren, gariban bir memur işten atıldı mı bayram eden bu çevre, FETO’nun ideolojik generallerini gazetesinde baş tacı ediyor.

Hatta şu anda Aydınlıkçı olmayan bazı eski Aydınlıkçı dostlarımız geçmiş günahlarını örtbas etmek için Elif Şafak’ı bırakın, Hilmi Yavuz’u bile “iyi edebiyatçı” olarak övgüye şayan buluyor. O Hilmi Yavuz ki, yayınladığı bir kitaptan ötürü editörümüz Nihat Ateş’i, Zaman’da hedef gösterip, ihbar etmişti.

Bu olgu, 15 Temmuz darbesini gerçekten yürüten generalleri “bir hata yapmış olabilirler, ama başarılı askerlikleri bizim için ön plandadır” diye savunmaya, Aydınlık Gazetesi’nde baş sayfadan onları reklam etmeye benzer bir tutumdur.

İşin aslı ise şudur: Ülkede eleştirmenlik ölünce olay pazarlamaya kalıyor. Yağmanın kenarındaki bazı solcular da “kazan kazan” ilkesiyle, “madem onlar ünlü, onlar popüler, onlar çok kazanıyor, onlar kazansın, biz de onlardan yararlanıp kazanalım” kurnazlığı güdüyor.

Peki bu kişiler yani Elif Şafak, Selim İleri veya Hilmi Yavuz iyi edebiyatçılar mı? O yüzden bir “sol” gazetede siyasi fikirlerindeki tersliğe rağmen kitapları tanıtılabilir, övülebilir mi? Evet, iyi edebiyatçı olsalar, siyaseten sağcı hatta faşist nitelik taşısalar bile, sol bir gazetede kitapları övülebilir. Ama Aydınlık’ı “sol” kabul edersek bunu Aydınlık yapamaz. Çünkü uçan kuşa Fetö damgası yapıştıran bu gazete Zaman yazarlarına, FETO bağlantılılara kucak açamaz. “Yapamaz” diyoruz, ama yapar. Çünkü Aydınlık demek tutarsızlık demek, dün dündü bugün bugündür, demektir.

Peki bunlar gerçekten iyi edebiyatçılar mı?

Yukardaki büyük başlık altında bir “dizi” başlatacağız bundan böyle.

Selim İleri’den başlayarak işte o ilk 100’e giren bazı romancılar hakkında Fethi Naci’nin görüşlerini aktaracağız.

Fethi Naci son büyük eleştirmen olmakla birlikte elbette yargıları “Tanrı Sözü” değil. Katılırsınız, katılmazsınız. Ama gerçek eleştirmenler gibi, o da yargılarını “ben maviyi severim ya da çayın buzlusunu tercih ederim” yollu hoşlanmaya veya hoşlanmamaya bağlamaz. Dayanaklarını getirir. Okuyan her kişi, Fethi Naci eleştirilerini -katılsa da katılmasa da- bu dayanakları göz önünde bulundurarak değerlendirmek zorundadır.

Fethi Naci, Selim İleri’den başlangıçta biraz ümitlenmiş, ama sonrasında aşağıdaki değerlendirmeyi yapmış ve dahasında önemli bir romancı saymamıştır.    İşte büyük ustadan bir makale:

ROMAN METALAŞIYOR ya da PAZAR OLA ROMANCILAR

8 Mayıs 1984

Doç. Dr. Ahmet Yücekök, Türkiye’de Parlamentonun Evrimi adlı yapıtında C. W. Mills’tan bir alıntı yapıyor: “Pazar mekanizması, sanatı, bilimi ve öğrenimi de içermek üzere, yaşamın her yanına girdi ve bunları parasal değerlendirme konusu yaptı. Başka deyişle, son iki yüz yılda genellikle emeğin başına gelenler, şimdi de sanatsal, bilimsel ve aydınsal çabalarda kendini göstermektedir. Şimdi bunlar da bürokratik kuruluşlar ve büyük mağazalar olarak toplumun bir parçası durumuna geliyorlar.”

Türkiye’de de benzer bir gelişmeye tanık oluyoruz. Yayıncılık, artık büyük sermaye gerektiren bir iş oldu. Orta büyüklükte bir kitabın maliyeti bir milyon lirayı aşalı çok oldu. Sadece yazınsal değeri göz önünde tutularak kitap yayımlama dönemi yavaş yavaş tarihe karışıyor. (Bu önemli işin üstesinden gelebilecek tek kuruluş olarak umut bağlanan YAZKO’nun durumu ortada.)  Kitaba yatırım yapan sermayenin tek amacı vardır: Çabuk satmak ve kar etmek. Bu durum kaçınılmaz olarak romancılarımızı da etkileyecektir; satışı sağlayan öğeler, ister istemez ön planda tutulacaktır. Gerçi gerçek bir yazın değeri taşıyan romanlar, öğe-möğe dinlemeden gene çok satacaktır. Issızlığın Ortasında gibi.  Ama bir yılda kaç tane yazın değeri olan roman yayınlanıyor? O zaman, romanı sattırmak için “gerçek yazın değerinin” yerini başka şeyler alacaktır. Şimdilik bu “şeyin” cinsellik sömürüsü olacağı anlaşılıyor.

 Haco Hanım Vay, Attila İlhan’ın yeni romanı. Kitabın 6. Sayfasında Attila İlhan’ın öbür romanlarının adları ve kaç baskı yaptıkları yazılı; en çok baskı yapan roman Fena Halde Leman: 5 baskı.  Fena Halde Leman’ın baskı sayısı Haco Hanım Vay’ın kaderini çizmiş. Hiç yorum yapmadan bazı alıntılarla yetineceğim:

“Ayrı ayrı her uzvunu okşatıyordu. Buğular salıveren karanlık meme uçlarını, ağzından çeker çekmez, kulak memelerini dişleri arasına verir; ondan usanırsa, her biri daha yoğun olarak sonrakini üreten, öpüşmeler zincirini başlatır. Bacaklarını sımsıkı sırtından düğümlemiş, dişiliğinin yağlı ve ateşli çukurunda, erkekliğini ‘sanki müebbeden’ hapsetmiştir. (…) Hele o, geniş ve kalın kalçalarını, gemi çarkları gibi çevirmeye koyulunca, artık ‘nefsine hakim olamayıp’, dişlerini omuzlarına geçirdi: dölsuyunu değil, dölyatağına, bir alevsaların ağulu mavi alevlerini püskürtüyor.” (s.72)

“Arşaluys, leylak ve ter kokulu yoğun bir duman bulutu, yavaş yavaş, sevdiği adamın üstüne kapanıyor. Buram buram sperma tüten erkekliğini, apışarasının kuytusuna sımsıkı hapsetti. Hafif yapışkan bir kayganlık. Dişilik mağarasının ıslıklı karanlığı. İleri geri, yukarı aşağı, sürekli hareket.” (s. 109)

“O koca elleri yok mu, uzun ve kemikli parmakları, mahareti onlarda: mahza şehvet hayvanlarıdır, terden nemli uçlarıyla, meme ağızlarında hınzırca gezinir, bızırı sinsi sinsi bastırırlar. Ağzı, ellerinden hiç geri kalmaz. Hele dili! Söylemesi ayıptır, Müzeyyen abla’mın dili, onun ‘erkekliği’: dudaklarını araladı mı, mum alevi gibi pembe, yakıcı ve kıvrak, dışarıya fırlamasıyla, bir delik bulup içine dalması bir olur.” (s. 417)

Yeter bu kadarı.

Şu örnekler de Selim İleri’den; bir zamanlar romancılığını önemsediğim, kendisinden çok şeyler beklediğim Selim İleri’den:

“Orhan’ı deli gibi arzuluyordu. Hatta korkunç ama, sevişmek de yetmiyor. (…) pislikte debelenmek, boğulmak için çırpınıyordu. Öyle, çırılçıplak yataklara uzanmış, Orhan yaklaşıyor, boydan boya bu çıplak gövdeye işiyor. İşiyor! İşiyor!” (s. 188)

“Ama Orhan, (…) Belma’nın çıplak vücuduna işemeye başlıyordu. Ilık sidik çarşaflara damlıyordu gövdesinden taşarak. Yüzü gözü sırıl sıklam, ılık ıslaklığı sonuna kadar yaşayarak, dudakları yarı aralık, bunları yaşadığına sadece saygı duyuyordu.” (s. 189)

Belli, Selim İleri aşacak Attila İlhan’ı. Ne denir? Pazar ola!

Fethi Naci

Benim Notum: Başka yazılarından ve konuşmalarından biliyorum ki, Fethi Naci, bunları uzun uzun alıntılamakla yalnızca cinsellik sömürüsünü aktarmıyor. Her iki yazarın bu anlatım üslupları ayrıca bayağı ve çirkindir, cinsellik sömürüsü bir yana kötü edebiyattır, sakil anlatı, ucuz cümle örnekleridir. Ayrıca özendirici! bu sapıklık anlatımları cinsellikten soğutucudur, cinselliğe karşı da bir cinayettir.

Hürriyet Gazetesi toplaması 100 kişilik görgüsüz jüriye inat, işte başka bir 100 roman:

Fethi Naci: 100 Yılın 100 Türk Romanı kitabı.

http://www.idefix.com/Kitap/Yuzyilin-100-Turk-Romani/Fethi-Naci/Edebiyat/Edebiyat-Inceleme/urunno=0000000248868?gclid=Cj0KCQjws-LKBRDCARIsAAOTNd5dizfLaJsA7suns8fevtnW0mAe1uWH0O9-y7kDItdFn3FrHKTAUJsaAgheEALw_wcB

Devam edecek…

Kaan Arslanoğlu