Kemal: Üstat, senin işçi sınıfı orada değil, burada değil; yok diyeceksin de dilin varmıyor... Bektaşi fıkrasına döndü işiniz!

Karl:  Siz espri yapın... Kapitalizm... Kapitalizm çok şekil değiştirdi... İşçi sınıfını yeniden... İşçiler... Ahh! hayır.. Saklamanın alemi yok... Artık yok! Lümpenlerin entellerin maskarası oldum. Devrimciler de ihanet etti bana.. Lenin'i, Mao'su, Che'si... Tevekkeli değil, hepsi sizin grupta.. Lafa gelince Marx Marx. İşe gelince tam tersi. Yoksullara dayanmakla iş bitiyor mu, meselenin temeli ne olacak?  Gerçi o bile iyiydi. Şimdi işçiyi geçtik, yoksula da yüz vermiyor solcular. Başka dertlerle meşguller,  gündemde hep başka sorunlar... Bıraksınlar o zaman beni. Bıraksınlar... Belki o zaman çözecekler işi, belki ben çözeceğim sorunu. Üç maymunu oynuyorlar... Hepsi... Bitirdiler beni... Magnet logosuna çevirdiler suratımı...

Kemal: Yok o kadar da değil sayın devrimci. Toparlayınız kendinizi. Ben de aynı duyguları yaşarım bazen. Hatta siz gelmeden az önce beni de nasıl tükettiklerini anlatıyordum. Ama dik durmak gerek... Kale gibi yönteminiz var bir kere...

T. Fikri