Başlıkta belirttim. Kapo, yaklaşık 6 milyon Yahudi’nin öldürüldüğü soykırımda NAZİ toplama kamplarında, Alman subaylara yardımcılık eden Yahudi gardiyanlara verilen isim. Mahkumlara korkunç eziyetler etmişler. Bazıları da “disiplin” gereği Almanlarca öldürülmüş tabii.  

Dünya sinemasının solcu, anti-emperyalist yönetmenlerinden, ki kendisi de Yahudi’dir, Gillo Pontecorvo’nun 1959’da çektiği “Kapo” sinema tarihinin önemli filmlerinden sayılır. Keza daha yakın tarihli Triumph of the Spirit (Türkçeye “Yaşamak İçin” diye çevrilmiş) Kapo gerçeğini çok iyi anlatan filmlerden. (Robert M. Young-1989).

Kapolardan bir bölümü anti-faşist zaferden sonra yakalandılar ve çeşitli cezalara çarptırıldılar. Savunmalarında genellikle “yaşamak için mecburduk” dediler.

Roni Margulies’e de Ergenekon cezalarından sonra gün doğdu. Ortalığı Tweete batırdı. Bir tanesini örnek verelim: “Perinçek'e ağırlaştırılmış müebbet ve ayrıca 34 yıl hapis. Herif öldükten sonra, ben hala sağsam, 34 yılı da yatması için ısrar edeceğim!”

Herhangi bir olaydan zarar görenleri, ölenleri, yaralananları, mahkum olanları sevmeyebilirsiniz. Bundan ötürü sevinebilirsiniz de. Düşmanının düştüğü kötü duruma sevinmek de insani bir duygudur, ama ilkel bir duygudur, hiç değilse bu çiğliğinizi gizler, sergilemezsiniz. Örneğin Mursi hapse atıldı, iyi oldu, hiç çıkamasın, orada ölsün kalsın diye sevinç tweetleri atan bir devrimci gördünüz mü? Ben görmedim. Bu insanlığa yakışmaz çünkü.  

Kapolar Roni Margulies’in yanında cidden masum kalıyorlar. Çünkü hakikaten bu iğrenç işi yaşamda kalmak için yapıyorlardı. Margulies neden yapıyor şu isim vermekte zorlandığım şeyi? Adından bahsettirmek için. Şair ya sözde, adından en kirli şekilde bahsettirse de lirik bir mazoşizm yaşayacak. Böyle bir ruh halini daha fazla kurcalamak işin aşinası benim gibilerin bile midesini zorlar.

Ortada durunca ister istemez bakıyor insan. Hepsi ondan.  

Kaan Arslanoğlu