Kemal: Ama ben asker adamım. Benim ailem yoktu, olmamıştır. Benim ailem kışlaydı, bütün memleket benim kışlamdı. Benim anladığım mücadele buydu. Dişe diş mücadele. Cesarete dayanan kurnaz siyaset. Sonra sivil yaşam geldi… Çökmeye başladım. Gün be gün bitirdiler beni. Benim ailem milletti, bütün millet benim çocuğumdu... Ama dostlarım, arkadaşlarım… kendi çocuklarını, ailelerini düşünür oldular… Kışlam ne kışlaya benzemeye başladı, ne de doğru dürüst bir şehre… Kendimi kalite için savaşa verdim. Bilime, eğitime, uygarlaşmaya… Üç adım ilerliyordum güç bela, seviyesizlikle boğuşa boğuşa, iki adım geriletiyordu şahsiyetsizlik. Karaktersizlik boğdu beni. Gün be gün boğdu beni…

T. Fikri